Marguerite Long (1874-1966), asıl adı Marie-Charlotte Long, 20. yüzyılın en önemli birkaç piyanistinden biri. S. François, P. Entremont, I. Haebler gibi ünlü piyano yorumcularının hocası olan Long, Paris Konservatuarındaki 34 yıllık eğitimciliği dışında, kemancı Jacques Thibaud ile birlikte, keman ve piyano dalında Fransa’nın en önemli yarışmasının (“Concours international Marguerite Long – Jacques Thibaud”) kuruculuğunu yapmış.
Joseph de Marliave (1873-1914) ise en çok, “Beethoven’in Kuartetleri” adı altında yazdığı kapsamlı inceleme kitabıyla tanınan bir müzikolog. Fauré (kitabının önsözü ona aittir), Debussy, Ravel gibi ünlü bestecilerin yakın arkadaşı.

Ravel’in biricik, muhteşem piyano konçertosunun dünya prömiyerini Marguerite’in yaptığına bakılacak olursa, ilk anda eş seçimi üzerine farklı spekülasyonlar yapılabilir gibi gelse de; 58 yaşındaki piyanistin, büyük bir başarıyla bu güç konçertonun hakkından geldiği dikkate alındığında, bizzat Ravel’in, eserinin yorumcusunu ‘seçtiği’ düşünülebilir! Aslında konçertosunun ilk seslendirilişini kendisi yapmak isteyen besteci, uzun, yorucu, hummalı egzersizler -bilhassa Liszt ve Chopin etütler- sonucu ön kol tendonlarına zarar vermiş, kaçınılmaz olarak bagedi tercih etmiş ve eserini sadece yönetmekle yetinmek zorunda kalmıştır.

Aynı zamanda (ne alâkaysa) Fransız donanmasında kaptan olan Joseph, birinci dünya savaşı başlar başlamaz, 1914’de vurulur ve 41 yaşındayken çok sevdiği Marguerite’ine, müziğe, bütün güzelliklere veda eder. Ravel, “Le tombeau de Couperin” adlı süitini -önce solo piyano için, sonra orkestraya uyarlayarak- çok sevdiği arkadaşının anısına bestelemiştir.

Marguerite Long, ileri yaşlarında, kocasıyla ilişkisi hakkında şöyle konuşur:
“Yeni bir evren kurdum kendime: Resmi, şiiri, müziği seviyorum. Gerçek anlamda bir aşkla seviyorum üstelik. Kocamın bu yeni evrenimle ilgilenmesini arzu ettim ve bunu sağlamayı başardım da. Hiç bir vakit kopmadım ondan (…) Ne o, ne de ben boş değiliz, doluyuz alabildiğine; asıl yoldaşlığımız da bizi dolduran şeylere ilgi duymamıza dayanıyor. Örneğin saatlerce yan yana kalıp da sustuğumuz oluyor (…) Sonradan birbirimize aktarabileceğimiz şeyler düşündüğümüz için susuyoruz (…) ölümsüz aşk denilen şeye inanmaktan vazgeçtim; sadece sıcak ilgiye, sevecenliğe hoş geldin dedim.”

[Kocası, sadece o “arzu ettiği” için ilgilenmiyor Marguerite’in “evreni” ile. Nitekim “asıl yoldaşlık”, bir çifti “dolduran şeylere ilgi duyulmasına dayanıyor”. Dönemin en başarılı icracılarından biri olan bu kadının praksisinin, kendi müthiş teorik birikimini tamamlayacağını (da) bildiği, sezdiği ve kendince “arzu ettiği” için, bir başka deyişle bu bileşim hayatî önem taşıdığından ona ilgi duyuyor ayrıca ve onu tercih ediyor diye düşünülebilir.]