Çetin dikkatimi çekti, “Bulaş” diye bir kelime uydurdular.. Esasında “Bulaşmak” fiilinden türetildi bu, ne zamandır kulağım duyuyordu, ama duymazdan geliyordum. Boş ver, aldırma, unutulur gider nasılsa diyordum. Bu Corona hikayesinde iyiden iyiye alevlendi, sanırım yerleşecek bir koltuğa, yatıya gelmiş! Uydurukça bir kelime, Türkçe değil. Ama Türkçe’ye mal oldu gibi maalesef. Çetin söyleyince, “Bulaş mı Gulaş mı bu?” dedim.. gülüştük.. bunun üzerine sordum Çetin’e “Gulaş nedir?” diye. Dedi ki, “bir tane gulaş bilirim, o da Macar gulaşı, dana etinden yapılır!”

Aldım sazı, “Doğru, biz onu Macar gulaşı diye biliriz, ama esasında bir Türk yemeğidir. Ramazanda büyük kazanlarda pişirilir, padişah tarafından, allahın kullarına dağıtılmak maksadıyla, ikram edilir, yani Gulaş dediğin, “Kul aşı”dır esasında. Bir biçimde isim değiştirmiş, yaban ellerde kalmış, oralara mal olmuş bir yemektir gulaş.”

Çetin’in hoşuna gitti, “bir soru da benden!” dedi.. “Bil bakalım akide şekeri nedir?” eh, akide şekerini biliyorum, çok küçükken yerdik belki bayramlarda, insanın otuziki dişini de bir seferde çürütebilecek kadar şekerli bir şekerdi! Ne akılsa, çocuklara yedirilirdi o zamanlar. Beklediği cevabı bulamadım, Çetin anlattı: “eskiden padişah tahta geçtiğinde, Yeniçeri’leri toplayıp, bir anlaşma yaparmış. Sanırım uzun müzakereler sonunda yapılan bu anlaşma neticesinde bir uzlaşıya varılır, ardından da bu “akit”i kutlamak maksadıyla “Akide Şekeri” yaptırılıp dağıtılırmış.. Yani bir kutlama yapmak için şampanya patlatmak gibi bir adet işte…Osmanlı şampanyası!?