Eski bir kelime, ama yine kudretli, özel bir kelime… Bazen öyle kelimeler bulmuşlar ki, o durum için daha iyisi yok! Anahtarla kilit gibi… O durumu sadece o kelime anlatabilir, başkaca hangi kelimeyi kullanırsanız kullanın, eksik, yetersiz, uygunsuz kalıyor.. Ketum da böyle bir kelime kanımca.. Eskimiş ve az kullanılır olması üzücü… Haydi, yine sözlük ne demiş bakalım: “sır saklamasını bilen, sır saklayan, sıkı ağızlı.” bu sözlük yetersiz mi ne? Bence daha derin bunun manası?? En iyisi ben kendi anladığımı yazmaya çalışayım. Ketum, evet, öncelikle sıkı ağızlı.. ama bu sıkı ağızlılık, sadece sır saklamakla ilgili değil. Bir durum bu, bir davranış, kişilik biçimi. Kimi insan dışa dönüktür, sohbet etmeyi sever, olur olmaz, sonunu düşünmeden konuşur falan.. Ama bazı insanlar vardır, ağzından hakikaten kuyudan su çeker gibi laf çekersiniz. Öylesine zahmetlidir.. İşte ketum biraz da bu yapıdaki insandır bence. Tabii sır saklamakla da ilgisi çok. Zaten az konuşan bir kişi, bir de sır verilmişse, bunu kolayından söylemez. Dişini sökersin, o sırrı sökemezsin ağzından.

Bu bir meziyet midir diye sorunca, muallak bir durum çıktı ortaya, yani acaba “sinsi”lik de var mı bu işin içinde diye bir ikilem.. ama sonunda “sır saklamak” tarafı öne çıkınca, bir “meziyet” olduğuna hükmettim… İyi bir şey galiba! ve ben “ketum” değilim!! İtiraf ediyorum.. insana dair hiç bir şey beni utandırmaz ve şaşırtmaz, o nedenle sır işine pek akıl erdirmem… erdiremem! 🙂