Yine sevdiğim kelimelerden.. Sözlük “işi olmayan, boş gezen, işsiz kimse” diye bir tanım vermiş..
Bende, bunun içinde biraz tembellik, biraz miskinlik de var duygusu yaratıyor. Belki başkaları, farklı , ama, dediğim gibi, bence tembellik ve miskinlik de var..
Benim okuduklarım içinde, bu konuda yazılmış en kuvvetli anıtsal eser, Gonçarov’un, Oblomov’u.. Şahane kitaptır. İlk 100 değilse de ilk 500e girmeli…
Sanıyorum, aylaklık etmeyi sevdiğim için seviyorum bu kelimeyi. Hiç bir şey yapmaya mecbur olmadığı zamanlar güzeldir insanın.. Farkındalığı artar.. Oturup bir banka, yerdeki karıncaları izleyebilirsin mesela, büyük bir şaşkınlıkla hatta.. Hatta ilk defa görmüş gibi olursun.. Ya da, aydınlık bir kış sabahı, salonda rahat bir koltuğa gömülmüşken, pencereden giren kuvvetli bir ışık hüzmesinin aydınlattığı bir toz zerresinin kendi kendine yükselip düşüşünü seyredebilirsin, amaçsız! Neticede, kendini dinlediğin, etrafı gözlediğin, huzur ve miskinlik dolu, dingin anlar sunar insana aylaklık… Kim sevmez?