Haydi yine önce sözlüğe bakalım, “insanın doğup büyüdüğü, aile ocağının bulunduğu yerden uzak yer, yabancı yer.
doğup büyüdüğü, aile ocağının bulunduğu yerden ayrı olma.” demişler..
Türkiye, “gurbet” kelimesinin anlamı ve acı tadıyla 1950’lerde tanıştı. Pek çok ülkenin yanı sıra, özellikle “acı vatan” Almanya’ya gitti, köyünden kentinden başka yer, kendi dilinden başka dil bilmeyen yüzbinlerce insanımız, derin bir yabancılık çekip, büyük acı ve ezilmişlik içinde yaşamak zorunda kaldıkları gurbetten, altlarında bir mercedes, omuzlarında bir kaset çalar ile dönüp geldiler. Bazıları, kenarına tüy takılmış bir şapka bile geçirmişti kafasına. Memlekette kalanlar için bir para kaynağı, Almanya’daki işverenler için “misafir işçi?” olarak görülen, iki cami arasında bînamaz derler, iki tarafa da uyum sağlayamayan, kabul görmeyen bir kuşak olarak yitip gitti ilk gidenler. Sonraları, Almanya’da doğan kuşaklar, çeşitli kültürel mühendislik çalışmalarına konu edilip, sonunda egemen kültürce yutulup adapte edildiler. Uzun ve çok acı hikayedir, destan olur..
“Garip” kelimesiyle yakın akrabalığı vardır..
Uzaktır.. Soğuktur.. Acıdır.. Ve mutlaka Yalnızdır, eziktir…